Według legendy na jego miejscu stała pogańska gontyna. Obecną świątynię wzniesiono w miejscu wcześniejszej, choć nie jest to pewne. Być może pierwsza świątynia już około 1350 roku, a nawet w drugiej połowie XIII wieku, stała tam gdzie dziś przy ulicy Żarnowieckiej stoi kapliczka. Z pierwszego kościoła zachowała się rzeźba Matki Bożej Grywałdzkiej z około 1350 roku, zaginiona w czasie II wojny światowej. Przed 1618 rokiem kościół przebudowano, zmieniono konstrukcję dachu i stropów, dobudowano wieżę i wnętrze pokryto polichromią. W XX i XXI wieku kilkukrotnie go remontowano. Jest to świątynia trójdzielna konstrukcji zrębowej oszalowana gontem, składająca się z zamkniętego prostokątnie, niskiego prezbiterium z zakrystią, rozbudowaną na początku XX wieku, i wyższej, szerszej nawy z kruchtą, dobudowaną w 1845 roku. Nawę od północy i wieżę otaczają oszalowane soboty. Prezbiterium i nawę kryją gontowe dachy dwuspadowe, nad nawą z czworoboczną sygnaturką. Wieża konstrukcji słupowej ma szeroką podstawę i ściany silnie zwężające się ku górze, nadwieszoną izbicę i przykryta jest namiotowym hełmem z iglicą i krzyżem. Wejście prowadzi przez gotycki, ostrołukowy portal. W prezbiterium i nawie zachowała się polichromia figuralno-ornamentalna z 1618 roku, ufundowana, co niezwykłe przez kmiecia Tomasza Latałę. Za głównym ołtarzem widać interesujące malowidło przedstawiające Michała Archanioła z szatanem pod postacią niedźwiedzia. W ołtarzu głównym znajduje się późnogotycki tryptyk z lat 1500–1510 z obrazem świętego Marcina na koniu. W dwóch architektonicznych ołtarzach bocznych są malowidła z XVII wieku, przemalowane w 1876 roku i współczesne. Uwagę zwraca rzeźba Matki Boskiej Różańcowej z XVI lub początku XVII wieku oraz barokowe w typie ludowym, Pieta z XVIII wieku i dwa krucyfiksy z XVII i XVIII wieku.